Κάλαντα του Λαζάρου

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τα χρόνια μου στην Κέρκυρα. Έζησα 4 χρόνια εκεί ως φοιτήτρια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο όπου είχα πάθει το εξής: όταν έμαθα ότι πέρασα εκεί δεν ήθελα να πάω και όταν τελείωνα τα μαθήματά μου δεν ήθελα να φύγω! Είναι ένα μέρος πανέμορφο με φοβερή καλλιτεχνική κουλτούρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις κάποιον Κερκυραίο και να μην ασχολείται με κάποιο είδος τέχνης! Την τιμητική της φυσικά έχει η μουσική με τις φιλαρμονικές που μόνο στην πόλη της Κέρκυρας είναι 18!
Κάθε Σάββατο του Λαζάρου λοιπόν, βγαίνανε μικρές ομάδες παιδιών ή μεγάλων από συλλόγους ή χορωδίες και λέγανε τα κάλαντα του Λαζάρου! Τις υπόλοιπες μέρες ακολουθούσαν διάφορες εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα την Μ.Παρασκευή με τις περιφορές των επιταφίων συνοδευόμενων από τις Φιλαρμονικες καθώς και το Μ.Σάββατο με την ρήψη των κανατιών αλλά και με το βράδυ της Ανάστασης! Δεν περνάει Πάσχα που να μην τα θυμάμαι! Ήταν και είναι πανέμορφα οπότε σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Τα Κάλαντα του Λαζάρου τα λέγανε κορίτσια, οι αποκαλούμενες "Λαζαρίνες" οι οποίες την προηγούμενη μέρα είχαν στολίσει με λουλούδια τα καλαθάκια τους. Το Σάββατο του Λαζάρου λοιπόν, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι με τα καλαθάκια τους, έλεγαν τα κάλαντα και εισέπρατταν αυγά, φρούτα, γλυκά ή ό,τι είχε κάθε σπίτι.
Κάθε τόπος έχει τις δικές του παραλλαγές σε στίχους ή μελωδία και στα σχολεία που ήμουνα πάντα μάθαινα καινούργια στοιχεία. Παρακάτω σας έχω αυτά που λέμε εμείς στα μαθήματα.

– Πού ’σαι Λάζαρε, πού είναι η φωνή σου

που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.

– Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος

κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Βάγια, βάγια των βαγιών,

τρώνε ψάρια, τον κολιόν

και την άλλη Κυριακή,

ψήνουν το παχύ αρνί.

Τραγουδίστε τα χτυπώντας παλαμάκια ή κουνώντας τα φασαριόζικα αυγά σας!!!

Και του χρόνου!